Lees hier over de ervaringen van onze ambassadeur Erik over zijn triathlon

Afgelopen zondag 24 september mijn allereerste, officiële (kwart) triathlon gedaan en volbracht! Was er vrij zenuwachtig voor en dat had eigenlijk alles te maken met de logistiek die er voor mij bij kwam kijken. Ik was de enige rolstoeler in een veld met ruim 270 triatleten, die op deze afstand startte. Als eerste werd er 1 km gezwommen in open water, vervolgens 40 km gefietst (handbiken dus voor mij) en afsluitend moest er 10 km worden hardgelopen (rolstoelracen dus voor mij).

De start was pas om 12:10u, dobberend bij het strandje in de Zegerplas in Alphen a/d Rijn. En dat tijdstip was maar goed ook, want toen was nog maar net de ochtendmist op de Zegerplas weggetrokken. Dit was mijn allereerste ervaring met zwemmen in een wetsuit met dwarslaesie en trouwens ook met zwemmen in open water in NL. Ik zwem natuurlijk wel heel vaak, maar dat is altijd in het zwembad of in de zomer in die heerlijke, heldere Middellandse Zee. Het was dus erg wennen, want (te) veel drijfvermogen, ander zwaartepunt en kortademiger door strak pak. Bovendien is het eigenlijk gewoon troebel slootwater waar je in zwemt en meer dan een meter zicht was er ook niet. De eerste 100m vond ik écht verschrikkelijk, maar in elk geval viel de kou me heel erg mee, ook al was het water maar 17,6 graden. Het pak verwarmde me dus perfect! Met dank aan de Fusion Triathlon Store in Den Haag, die me dit pak op proef meegaf. Na een metertje of 200 kreeg ik het ritme te pakken en ben alle 3 de boeien prima gerond. Ik lag in eerste instantie compleet achterop, maar op gegeven moment bij aankomst, na 1 km, lag ik midden in het zwemveld en moest ik zelfs eventjes wachten op mijn vriend, die me uit het water zou halen met een ander. Zij posteerden me in mijn rolstoel op de steiger en daarna direct naar mijn handbike aan het eind van de wisselzone. Zelfs met de hulp van Remy en Patrick ben ik nog ruim 10 á 12 min bezig geweest om het natte pak uit te doen, me goed af te drogen en droge kleding weer aan te doen. Stomazakje en verblijfskatheter hadden zich goed gehouden. Ik was vooraf nogal bezorgd of het stomazakje al dit nat- | droog- | beweeggeweld zou doorstaan. Deze transitie tussen zwemmen en fietsen is voor de volgende keer een puntje van aandacht en moet ik toch efficïenter (lees: sneller) kunnen doen. De ‘normale’ atleten verliezen hier geen tijd, want in de loop trekken ze zowat hun pak uit en hebben de tri-suit (kort wielren- en hardlooppakje) eronder al aan. Om bij het fietsparcours door de polder te komen, moest je een kleine 2 km (bochtig) fietsen, maar eenmaal op het fietsparcours ging het handbiken eigenlijk prima en reed ik de 40 km met 25,4 km /u. Dit is voor mij heel snel! Maar daar verlies ik ook veeeeeel op alle normale fietsers, want die zitten allemaal ruim boven de 30 km/u. Maar het was een prachtig soort vierkant parcours van ruim 13 km. 3 Snelle rondes dus door het prachtige Groene Hart! Ander puntje van aandacht is het rijdend eten: Ik dacht dit nu goed voor elkaar te hebben door een soort ieniemini-zadeltasje rechts naast me op het frame te hangen (was gevuld met een aantal sportgelletjes, -smoothies en –bars), maar uiteindelijk kon ik daar niets rijdend uithalen, zonder mijn arm uit de kom te draaien! Dus 2 keer een mini-stop gemaakt hiervoor. De wissel erna van handbike naar rolstoel duurde zo’n 5 minuutjes (FreeWheel aankoppelen, katheterslang aankoppelen aan zakje achterin m’n rolstoel) en snel drinken. Ik lag bij vertrek van de 2 rondjes van 5 km om de plas als laatste, maar heb nog 3 valide sporters weten in te halen! Bij de finish werd ik enthousiast binnengehaald door o.a. mijn ouders Wim & Marijke Schwencke, zoonlief Shadi, Robbert van zijverden en (oud) collega André Bos! Heb ook veel enthousiaste reacties mogen ontvangen van de organisatie! Voor mij was dit nl de eerste officiële, maar voor de organistie was ik ook de eerste officiële paraTriathleet die meedeed (vorig jaar deed er wel een jongen mee in een rolstoel, maar die heeft niet gezwommen). Heb er in totaal 3u:25m over gedaan. Ik kan heel veel winst pakken met efficiëntere wissels (vooral na het zwemmen). Ik haat dat gedoe met verblijfskatheter en kraantjes open-dicht, slangetjes. Heb ik normaal ook niet nodig, maar bij triathlon wil je niet voor een plaspauze moeten stoppen en zeker niet met al dat publiek overal… en tijdverlies. Dus één groot leerproces ondergaan in 1 middag!

► Was prachtig weer en mooooooie ervaring. Voor herhaling vatbaar. Volgende keer mét Robbert erbij. Ik zie nieuwe uitdagingen!

En mijn speciale dank gaat uit naar Remy finklenberg en Patrick: Zonder hun onbaatzuchtige hulp voor én na het zwemmen, was deze triatlon voor mij niet mogelijk geweest! Bedankt toppers! En natuurlijk ook onze dank aan Hollister’s Move Forward, dat ons bijstaat in onze triathlon-avonturen!

En last-but-not-least: Bas Parinussa… Hij heeft ons en de laatste weken vooral mij, van oneindig veel advies voorzien. Bedankt gast en ik hoop dat ik je  niet helemaal gek ge-appt heb met al mijn vragen! Jij hebt de dwarsleet-triathlon-weg al voor ons geplaveid en daar profiteren wij van!